Nasze narnijskie przygody

Narnijczyk

Wiesz, ja mam podobnie. Byłam ostatnio w lesie i wszędzie szukałam Aslana. Zawędrowałam w takie miejsce, gdzie była długa ścieżka, a nad nią wisiały złote korony brzóz. Od razu przypomniała mi się scena, w której Łucja szła za głosem Aslana. Poszłam tą drogą, ale nie doszłam do zakrętu, bo tata mnie zawołał - nie chciał, żebym się zgubiła... xD
Kocham lasy, są takie magiczne...

Prawie jak Narnijczyk

Ja ostatnio byłam na kuligu... było pięknie, ziemię i drzewa pokrywała ogromna warstwa śniegu... wszystko wyglądało tak magicznie, że nie chciałam przestać jechać w saniach mając nadzieję że w końcu dojadę do Narnii...

Turysta Narnijski

Ja śniłam że jestem w Narnii miałam niesamowite przygody ale nie będe ich opowiadać bo niektóre z tych wydających się przwdziwymi przygodamisnóW były nawet jak na Narnię nieco szalone i nie chcę żeby ktoś uznał mnie za wariatkę... Chciałabym przeżyć takie wydarzenia jak rodzeństwo Pevensie(zazdroszcze im i to bardzo,bardzo mocno) heh.

Prawdziwy Narnijczyk

Ja też bym chciała ") Ale mam pytanie, gdyby ktoś z nas zobaczył Aslana czy nie był by to za duży szok? Ja bym chyba nie była w stanie się ruszyć.

Turysta Narnijski

A ja bym zemdlała znając życie albo zaczęłabym krzyczeć ze strachu a gdyby nikogo nie było w pobliżu...
To spotkanie by było z jednej strony niesamowite a z drugiej straszne...

Narnijczyk

Ja bym się poryczała ale napewno bym nie uciekła. Nie wiem czy byłabym wam w stanie powiedziec ze Go widziałam.

Prawie jak Narnijczyk

Ja myślę, że nie wiedziałabym co ze sobą zrobić... stanęłabym jak kołek i tak stała czekając, na promyki słońca, które oświetlą Aslana i okaże się, że to tylko posąg

Narnijczyk

ja bym była tak bardzo szczęśliwa, że bym pękła.

Turysta Narnijski

Gdybym nie zemdlała, to bym się raczej ucieszyła Smile

Trudno mi powiedzieć, bo nigdy takiego czegoś niestety nie doświadczyłam. Może wtedy nie czuje się strachu?

Władca Narnii

Hm, trudno powiedzieć. Myślę, że czułabym strach. Ale po chwili to uczucie pewnie by minęło. Wtedy, gdy uświadomiłabym sobie, że spotkałam właśnie T E G O Lwa. Smile

Użytkownik roku 2010

Myslę, że gdyby spotkać prawdziwego Aslana, to nikt by się nie bał. Napewno Aslan zadziałał by na każdego "anyt bojaźliwie" (czy jak to napisać, w każdym razie wiecie o co chodzi Very Happy

)

Turysta Narnijski

myślę że nie czułabym lęku, ale byłabym podekscytowana i mega szczęśliwa. Pamiętacie kiedy pan Bóbr pierwszy raz wypowiedział imię Aslan przy rodzeństwie? Ich ogarnął taki wspaniały nastrój nie pamiętam tego dokładnie ale każde z nich inaczej się poczuło Zuzanna jakby słyszała piękną muzykę itd. tylko Edmunda ogarnął lęk no ale wiadomo dlaczego:)
ja nigdy nie przeżyłam takich przygód niestety ale trzeba mieć nadzieję Smile

kiedy ostatnio szłam na spacer odczułam powiew wiatru i poczułam się tak niewymownie szczęśliwa zamknęłam oczy i znalazłam się w Narnii.

Prawie jak Narnijczyk

Ja kiedyś jak jechałam samochodem na wakacje to przejeżdżając obok jakiegoś lasu zobaczyłam jakby biegnącego Aslana pomiędzy drzewami, ale w pewnym momencie zniknął. To było piękne Very Happy

!!! Jeśli chodzi o miejsca, w których czuję się jak w Narnii to na pewno to będą Góry Stołowe do których jadę co roku. Te labirynty tak mi przypominają Narnię Smile

.

Ostatnio jak byłam na działce pojechałam do lasu na rowerze i widząc te piękne drzewa i czując tą ciszę tylko zamknęłam oczy i wyobrażałam sobie magiczną krainę. Największym zaskoczeniem dla mnie było odkrycie drogi, której nigdy wcześniej nie widziałam. Jeszcze była tak pięknie oświetlona promykami słońca. Niestety w nią nie wjechałam, bo... bałam się Sad

. Ale tak mnie do niej ciągnęło. Wiem jestem tchórzem, ale postawcie się w mojej sytuacji. Widzicie nieznajomą drogę, która mogła okazać się magiczną drogą. Trochę mnie to przeraziło Shocked

.

Prawdziwy Narnijczyk

Pewnie na Twoim miejscu też bałabym się tam wjechać. I z całą pewnością bałabym się możliwości rozczarowania. Już widzę narnijską latarnię, a proszę, to jednak jakiś stary, zapomniany budynek.

Prawie jak Narnijczyk

Ja takich narnijskich przygód miałam dwie.

Pierwszą przeżyłam z kuzynką. W grudniu 2009 roku przeprowadziłam się na wieś, do nowego domu. Obok mnie jest ogromny las, taki jakby...wąwóz. W dole wąwozu płynie rzeczka. Postawiłyśmy z kuzynka zejść na dół. Teraz mogłabym tam iść z zamkniętymi oczami ale wtedy schodziłyśmy pierwszy raz, wszystko było śliskie, oblodzone, a na dodatek miałyśmy tylko jedną parę rękawiczek na zmianę

. W końcu chwyciłam się jakiejś gałęzi, która się urwała i resztę drogi zjechałyśmy po śniegu. Na szczęście nie wpadłyśmy do rzeczki

. Ale najgorszy okazał się powrót. Całkowicie przemoczone i przemarznięte wspinałyśmy się po stromej ścianie zbocza. Przypominało mi to wędrówkę rodzeństwa Pevensie po Narnii zimą, a zwłaszcza Edmunda. Dopiero wtedy zrozumiałam, jak koszmarnie czuł się przedzierając się do pałacu czarownicy, po pas w śniegu i bez płaszcza.

Druga jest związana raczej z filmem LCiSS. Zapewne pamiętacie scenę, gdzie rodzeństwo Pevensie i Pan Bóbr chodzą między ogromnymi skałami w drodze do tamy. Otóż podczas kolonii jakieś dwa lata temu zwiedzałam w Czechach Skalne Miasto i jestem na 90% pewna, że sceny do tego filmu kręcono tam. Podczas filmu udaje mi się rozpoznać formacje skalne o charakterystycznych kształtach, które pokazywał nam przewodnik. To było niesamowite

. Poczułam taką narnijską atmosferę, szkoda, że nie byłam tam zimą.

A, i podczas zwiedzania widziałam skałę, która wygląda jak głowa lwa (albo lwicy). Chyba nawet mam jej zdjęcie... Hyhy

To mi przypomniało o Aslnie.